KİBİR...
KİBİR...
Kibrini kıramayan kendine dost bulamaz, Yüksek daldan murt yiyen, böğürtleni göremez. "Nice yüce olsa da, dağ üstünden yol geçer," Mütekâbir, gönlünde Tanrı’ya taht kuramaz. At kibrini sırtından, tevazuda toprak ol; Asumana ulaşır yüzeyde uzayan yol. Nice güzel meyvenin kökü topraktan çıkar, Tevazuya misaldir topraktan çıkan her kol. Hele hele Allah’ı yalnız gökte arama, Böyle yapıp tuz basma şu kapanmaz yarama. O’na kolay varmanın önce secdedir yeri, Yerde mekân tutarsan, nefis kaymaz harama. İnsan katili kibrin kendisidir İlahı, İhtirası tükenmez, dağı aşar günahı. Bazen başını indir, toprağa sür yüzünü; Yoksa çekmek güç olur bunca aldığın âhı... 31.10.2014 (Arşiv) Fatih-İST. Enver Özçağlayan |
İhtirası tükenmez, dağı aşar günahı.
Bazen başını indir, toprağa sür yüzünü;
Yoksa çekmek güç olur bunca aldığın âhı...
* * *
Kibir,insanın kurdu...
Kemirir,bitirir bir ağacı kemiren kurtlar gibi.
İnsanoğlu nedendir hep düşer onun tuzağına.
Elde edilen maddi,manevi güç bunun kaynağı olur bazı insanlarda.
Tevazu ve alçak gönüllü olmak,erdemlerin en kabul edilir olanlarıdır.
Değerli şairim Sn.Aksakal,çok güzel ve anlamlıydı bu çok güzel şiir.
Kutlarım gönül sesinizi.
Saygıyla,esenlik dilerim.