//Gönül gözün körse gözler neylesin
Güzellik görmekte bakmakta değil
Muhlas’ın dildeyse sözler neylesin
Güzellik yapmakta yıkmakta değil//


Dışarda bir yoksul açlık çekerken
Sırtını dönenden kime ne fayda
Aldırmaz tavrıyla, boş boş bakarken
Aç mıdır, tok mudur, alır mı kayda


Sokağa atılmış onlarca hayvan
Aç susuz dolaşır insanlık nerde?
Fetvayı diline dolayan insan
Küfrân-i ruhuyla; inayet yerde


Dünya’ya gelmekte nedir ki gaye?
Aklı veren Rabb ki, amacı nedir?
Sunulurken bize, lütufkâr paye,
İlmine erenin kârı kimedir?


Karıncanın yükü kendine ağır
Tepeden bakıp da hiç küçümseme
Kötü bir yüreğin heybesi kahır
Kahırdan ikrâh et hüsran eyleme


Soluduğun nefes aynı nefestir
Hiç ayırmaksızın bize veren kim?
Şeytan’a uyduğun anlık hevestir
Onlarca nimeti bize seren kim?


Derinden bir düşün aklını yatır
Bir toz zerresiyken karıldık suyla
İğneyi önce sen kendine batır
Huzura varılmaz habis bir huyla


//Herkes bilmeli ki ömür geçici
Kim ne ediyorsa kendine eder
Hayat tırpan gibi, olur biçici
Hiç yoktan kalbine; düşürme heder//

Kardelen
Tasavvuf
Sözlük;
Sebeb-İ hilkat ; Yaradılış sebebi.
Küfrân; Nankörlük
İnayet; İyilik, Kayra
Muhlas; Devamlı ihlâs sâhibi olan.
Habis; Kötü