Bu!
nasıl ölünür ağıtı
sesin kolonlara yansıdığı
ve ellerin kepçeye döndüğü
bu acı labirentinde
neredeyim kollarım nerde
sevdiklerim hani/

hani çocuğumun beşiği
saat.04: 17’ye kurulmuş
yazgı saatim/
duvarlara sinen
hissizliğin çaresizliğin
sesi nerede...

boğaza tıkalı toz bulutlarının
hayat boşluklarında oluşan
ve perdeden akan sularla
yaşam saatimin
anne çiçeklerinin
o kekremsi tadı
açlığımda/

ve bir sona gelinse
bir tuğla çekilse saçlarımdan
ve kavransa bedenim ellerinizde
kurtarılsam gün ışığına
bilmiyorum nasıl dayanır bu beden
annesizliğe kardeşe ve sevgiye
kavuşmamanın hüznü
her yerim yarım
her şeyim tarumar
öldüm/
kurtulsa da acılarım
enkazdan...

mezarlar gördüm
üstünde çocuk pabuçları
ve en sevilen ren geyikli
evlat hırkaları/
ve bitmiş
ve yitmiş
insan suretleri
soğuktan gözyaşları
donmuş/
insan siluetleri

bir daha öldüm
sıcak yuvamda
insanlığımdan...