Eve dönüyorum
Balkondan sarkarak
Betondan mezarlarda yaşayan cesetlere Gülümseyin diye haykırıyorum Kafamın içinin doluluğu yük oluyor bedenime Ellerim kayıyor düşüyorum Beton zemine çarpıyor bedenim Son kez görüyorum gökyüzünü Ve kendi gökyüzüne koyduğum onca insan Bulanıklaşmış halleri beliriyor karşımda Cesetler çıkıyor pencerelere Çok efendi çocuktu diyor biri Diğeri onu onaylayan bir şekilde kafasını sallıyor Anne feryadı kaplıyor gökyüzümü Azrail kaldırıyor bedenimi Koleksiyonuna nadide bir parça ekliyor Ölümü avuclayan çocuk Eve dönüyor |