Can ve Canan
Biz aşkın kendine mecnun olmuşuz.
Hiç bir dilber yok ki, acımısı dindirsin. Bir dilber yok ki, canıma can olsun. Niceleri gelip geçti gülşenimizden. Kimisi güller ekti. Kimisi güllerimizi derip gitti. Gül dalında güzeldi. Haset ile gelen haset ederek gitti. Can bedende güzeldi. Niceleri toprak oldu gitti. Sevgilinin toprağında canlar yeşerdi. Nice aşık o topraktan güller biçti. Ay yüzlü o goncalar, o kınalılar Çiçek açamadan terk etti Göklerde Süreyya ve Zühre oldular Can’ı canansız bir başına koydular. |