KİM DEMİŞ? (Hayalperest)

Kim demiş akıllı diye,
Ben bilir kendini, çoktan beri,
Konuşmayın gayrı ileri ve geri,
Ben bir hayalperestim,
Hayal kurar, gerçek satarım,
Gülistan alır, gül satarım,
Ay’ı kırpar yıldız yapar,
Sevdiğimin saçlarına takarım,
O göz kırpar uzaktan, uzaktan,
Ben tren misali bakarım,
Rüzgar eker, fırtına biçerim,
Hem de delisinden, derinlemesinden,
Kim demiş akıllı diye?
Dedim ya, ben bir hayalperestim,
Hayal kurar, gerçek satarım,

Bazen de kızar fena, şakasından,
Kanadına bağlar güvercinin,
Selam salar sevdiğine,
Bağlar umutları belli belirsiz,
Kanadına bağlarım umutları,
Uçururum oradan oraya, bulutlara,
Belki konar bir gül dalına diye,
Bazen görmez burnun ucunu,
Yalpalanır sarhoş misali,
Vurur dostlar omuzuna, bu ne hal?
Gider gönül rüzgarında, savrulur,
Oradan oraya,
Kim demiş, akıllı diye?
Ben bir hayalperestim
Hayal kurar gerçek satarım,

Gün gibi hatırlar,
Yaş on üç, on dört,
Bilemedin on beş,
Bıyıklar yeni terlemiş,
Kızların seslerini benzetmişti renklere,
Hele Mümeccel’in ki,
Benzerdi yedi renk gökkuşağına,
Kevser’in ki kurumuş dal kabuğuna,
Bulutları benzetir anası ve kuzularına,
Kuzular meleşir gider ardı sıra,
Gün gibi aklında,
Abisi gülerdi nedensiz yere,
İncinmişti hiç yoktan boş yere,
Haklıymışım,
Sonra sesler koydu kendini ortaya,
Kimisi melek oldu, uçtu havaya,
Kimisi sessiz sedasız vurdu kendini
vahaya, çöle,

Haklıymışım dedi,
Bu yaşta bu zeka dedi kendine,
Abim boşuna gülmüştü belli,
Hiç hatırlatmadı.
Mahcup olmasın diye kendisine,
Biliyor ben deli çok,
Ta çocukluğundan beri,
İnanır çok şeye biraz da saftirik,
Konuşmayın gayrı ileri, geri,
Bilir kendini, çoktan beri,
Ben bir hayalperestim,
Kim demiş çok akıllı ve ileri,
Kim demiş?
Ben bilir kendini,