Beşik kertmesi
Uzayan anılarımla takas ettikçe kendimi
Mühürlüyor her bir cümlemi tefrika Devirmek güzel de her şeyi Hiç bir devrim deviremedi gerçekleri Kendini Ve beni Beynimde pıhtılaşıyor düşünceler Ağlasam bir ben utanırım Beraat eder herkes her şey Tutmaz kimse kollarımdan Kendimi anlatamam bir notla Anladığım karanlığın fısıltılarından Beşik kertmesiyim yalnızlığımla Bakışlarım boşa feveran Gözlerini çek çıkar gözlerimden Ruhumu bir buluta sarmalıyım Bilmiyorum hangi umudun kapısındayım Dilimin ucundasın büyümem gerek bu yüzden Yarısı unutulmuş bir masala benzetmeliyim seni En kuytu yerinden tutuşan Yoksa zaman kırışacak Yeri de göğüde kendi haline bırak Ayıkla kendini uzaklara ve gel |