Ney kamışı, kökünden ozanların kalemi !
Gönül közünde pişer ; ağlattığı mısralar...
Âlimler hep tercüman, aydın bilmez elemi ;
Üç maymunu oynuyor, sorumlu maskaralar .

ey ney, sen ki yüreğinin duygularına kendini köle eden insanın nefesi önünde saygıdasın...derin ahlara vermişsin kendini de bilmezsin bu gönül neden yanar?mısralar ağlar, mısraları yazan ağlar...sen inle ey ney, inlet ki ferahlasın gönül, gözyaşında olgunlaşsın dert denen ham meyva. her kim ki bilginim diye çıkmış olraya...desin ney kadar gücü ne... hangi aydın bilebilir ki neyle gelen yangının kaynağını...gönül yaralarıyla yanarken insanoğlu, gülümsüyor bak...kahkahadan değil gözyaşı bil ey alim olan kişi... tercümede hatan olmasın, bil... gör insanın gönlünün çilesini de çök yanına sen de yüreğinin acısını neye üfle.


saygımla..ben yazmadım, şiiriniz yazdırdı.