Aşkımın alın teridir yazılası bir şiirden de fazlası ve azık bildiğim sözcükler, hafız…

Ne de olsa aşk da şiir de canın yongası.
Muhbiriyim yalnızlığın münazara ettiğim
Ah, şu bitimsiz yangın.
Manen doluyum yaralarımdır bu aşkın faizi
İmha edemediğim kadar nefreti ve ihaneti
Bağcıklarımla süzülürüm yollarda
Ağ misali dolanır da sözcükler dilime
Yakarışım evrene bilinmeze
Nifak sokan değildir muhatabım
Görmezden gelenleri dahi görürüm ben
İnsan olmanın meali ile tutuşan ruhuma d/okunandır kalem

İçten fethedildi kale’ m
Kalender bir mizaçla sıvadığım kadar kollarımı
Kol kanat geren meleklerin süzüldüğü her acının arası
Mola verdiğimse yazarak
Meram bildiğim ve tuttuğum her dilek
Dilemması yüreğin asılıyım ben gök kubbeye
Ulaşılmazlığın hicabı ile körüklenen kalbim
Kaybolduğum kadar dünyanın g/izinde
Savunduğumdur manevi zenginliğim

Mizacı belirsiz hayatın
Kaynayan kazan gibi kimse kazan kaldıran
Dünde kalan yeniçeriler yeniden girdiler hayatıma
Tepişen ayakları hüznün
Bol keseden sevip de lüzum gördüğüm üzere
Miadı dolan bir ömrün bekası
Elbet saklıdır yarınların tininde
Tenimde yangın
Titrimse İlahi Aşka vurgun benliğim
Tebessüm ehli yüzümde varsın solsun güller
Gül mizaçlı nice şiir
Daha yazacağımın da garantisi
Yoksa neye yarardı sevgi ve hiçliğimin meali

Turuncudan güneş
Tutuşan varlığım ve çıktığım o dik yokuş
Dilemması günün geceyi kasvetle karşıladığım
Hazanın ihbarıdır içimdeki mevsim
Mevsimsiz gidenlere ve sevenlere bitimsiz hasretim
Birden başladığım ikiye varamadığım
Aymazlığında sonsuzluğun
Yerle yeksan edilmiş mabedimde saklı o bitimsiz matem
Mahrem olan hangi duyguysa yok saydığım

İçimin yerleşkesi tekabül eder binlerce şiire
Sırlarında aynanın görüp göreceğim yine kendim
Kendimden başkasına meyletmediğim
Rabbim dışında yoktur de tek sahibim
Dikişleri attı hüzün yüklü yüreğin
Dikenlerim aralıksız battı hicranıma
Eşlik eden hali hazırda umuda dair bir bekleyişin
Arifesi

O imsak vakti ki her sabah dört gözle yolunu
Beklediğim
Bir duanın bir niyazın verdiği huzur ve hikmeti
Mademki bana sundu evren
Çeperinde göğün
Çanak tutan kimse gözyaşıma
Kayıp bir gezegen misali
Uydusu olduğum sevginin yetmedi mi insanlara?

İnfilak edilesi yüreğim
İması değil ifası dürüstlüğün ve sevginin tok sesi
Derlediğim nice duygu safran sarısı
Beyazdan saçları yalnızlığın
Belki de çoktan bitti ömrün yarısı
Ve işte dünde kalan neyse özlemle yâd ettiğim
Ansızın da içine düştüğüm dipsiz kuyuda salınan
Nice taş
Üstüme açılan ateş
Şerh düşüyorum an’ a işte
Şiar edindiğim hangi duyguysa
Bir şiir bin şiir dahi yetmez bana hafız:
Ben ki sevginin kıblesinde saklı fıtratımla
Kanat açmışken umutla aydınlık yarınlara…