“Bir varmış bir yokmuş diye” başlayan masallarla.
Uyuyan çocuklardık biz, inanarak çoğuna.
Büyüklerden aldığımız öğüt ve misâllerle,
Büyüyen çocuklardık biz, uyarak hep çoğuna.

Nereden bilecektik ki o en güzel günlerin,
Bir gün “Bir varmış bir yokmuş” gibi olacağını.
Hatıralar arasına kattığımız dünlerin,
Gün gelip de canımızdan, bin can alacağını.

Artık masal sevmiyorum, masal oldu bir ömür.
Alışılmışın dışında; mutlu sonla bitmeyen.
Yazan böyle yazmış, belli ki büyük yerden emir.
Ne güneş kaldı ne de ay, âfâkımda(*)
batmayan.

Yaşamak denirse buna, yaşıyorum sayın siz.
Nefes alıyorum halâ, uçmağı özlesem de.
Ruhsuz bir bedende bir can, taşıyorum sayın siz.
Emaneti vereceğim o günü gözlesem de.

Aklımdan birileriyle helâlleşmek geçmiyor.
Ben bütün hesaplarımı, ahirete bıraktım.
Öyle derin bir yara ki açtıkları, geçmiyor.
Çekin artık şu ipimi, yaftamı (**) çoktan taktım.

(*) ufuklar
(**) idam fermanı

(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)