Yılandan bile korkmadım dostlar,
Yalandan korktuğum kadar..
Bir zamanlar
Her şey anlamını yitirmemişken,
Zehirli bıçak sırtlarının
Soğuk ve karanlık şahikalarında
Bir başıma bilerdim hep
Serçe yüreğimi,
İnatçı
Direngen irademi..
Asla korkutamazdı beni,
Ne zûlüm
Ne de
Şu sefil ölüm..
Gün geldi;
Açlık
Yalnızlık
Çaresizlik girdabında boğuldum..
Başarısız teşebbüsleri oldu,
Korkusuz intiharlarımın......,
Başaramadım!
Yine de
Zerre korktuysam namerd olayım;
Rezilleşen bir yaşama
Kallavi bir nokta koyup
Siktirolup gitmekten,
Hiçliğe!
Asla korkmuyorum ölümden
Diye,
Hiç düşünmedim sanmayın sakın
"Pes etmek
Yakışırmı bir devrimciye?"
Türünden her siteminize.
An geldi
Çürüdü tüm korkusuzluğum,
Coğrafyam kader
Yaşam kapitalist
İlişkiler mülkiyetçiydi,
Mülksüzlüğüm beş para etmedi!
Bozuk düzen
Ve kirli zaman
Kirletti maviyi,
Ziftleyip
Katrana buladı seviyi,
Çürüttü tüm umutlarımı,
Direnme gücümü..
Uçarı kaçarı
Açarı çıkarı
YOKTU!
İşte o an çok korktum,
Onurumu yitirmekten
Ve
Sevdiklerime
Taşınamaz bir yük olmaktan!
O an değil ama;
Şu an
Çok mutluyum başaramamış olmaktan!
Hayatın kaçınılmaz gerçeği,
Bir gün gelecek
Benim de
Yaşam serüvenim bitecek;
Kadın İNSAN olduğu sürece,
Erkeğin
İNSANOĞLU olma
Mücadelesi sürecek,
Ve elbet dostlar
Elbet......,
KORKU
MÜLKSÜZLÜĞE,
Sevgiye yenilecek!
01/02:ARALIK:2022
Ahmet KARBEŞ