UZAKLARDAKİLER
konuşuyor insanlar susuyor insanlar
aynı görüntüyü tekrar masum bir çocuğun tenine değer gibi sarıyor gri elleriyle dönüşü mümkün olmayan saatler uzak sıradağların ardında bir güneş sanki her gün geçtiği yörüngesinden usanmış gibi dönüyor kendine yani bu yaşlı dünyanın rengine ben ki şimdi nereye baksam mavi kuşlar görüyorum hep bir arkaik gölge olup kaplıyorum her yeri yani uzaklara kentin alprazolam alan fahişeleriyle birlikte uzaklara gidiyorum orada herkes kendi suretindedir ay orada mavidir denizdir suskundur |
*** UZAKLARDAKİLER *** şiirini, beğeniyle okudum. Nice güzel şiirlere diyor, Şair Arkadaşımı, içtenlikle KUTLUYORUM...