sonra bir şey oldu
bütün hatırladığım yüzler
ve bütün tanıdığım sesler kayboldu
gidişlerine beni de alıp götürerek
yalıtkan bir yalnızlık
yüreğime dokundu
oysa içimde
onlarla konuşan bir çocuk vardı benim
kara kalem resimler çiziyordum uyduruktan
ve çala kalem
şiirler yazıyordum
duruluktan
henüz bütün yanılgılarımın
ve bütün inandıklarımın başlangıcındaydım
tanrım
korkunç bir yalnızlığın
imtihanında sınıfta
kalmıştım
ve artık
sonradan gelenlerin
hocasıydım
çünkü acıların nasıl ezberlenebileceğini
ve nasıl öğrenebileceğini dayanmanın
ustasıydım
çünkü artık
bütün hatırladığım yüzler
ve duyduğum bütün o sesler başkaydı
yok hayır değişmek değildi bu
başkalaşmaktıydı
ne zaman
bir surete baksam
canım acıyordu
ve
bunun onun acısıyla bir ilgisi yoktu
sadece
kendimde topluyordum
çünkü yaşamak dediğimiz şey
güzel olanları geride bırakıp
içime işliyordu
ve biliyorum ki
sırf bu sebeple herkesi tanıyordum
dün gidenler aklımda
ve bugün gelenler
yanımda sandıklarımdı
yine de hala
yarım kalmış bir şiiri yazmaya çalışıyordum
çizemediğim resmi tamamlamaya
kara kalem bir resim
çala kalem bir şiir
üstüne üstelik
eksiklik
sonra başka bir şey olmadı
ne kimse geldi
ne de kimse gitti
sadece ben kaldım
yazılanların okunması imkansızdı
çizilenlerin görülmesi
muallakta