KENDİ CEHENNEMİNEBir mevsim bitiyor sanki içimde, Sonbaharın hüzünlü yağmurları ile birlikte. Sanki ruhum, Sararıp dökülen yapraklarıyla, Ağaçların çıplak yalnızlığında, Sonbaharın hüznünü bir yorgan gibi çekiyor, Sensiz gecelerimin,yalnızlığının üstüne. Yoksa,düş mü idi yaşananlar, Bu aşk,bu sevda ? Yoksa hayal mi idi gözlerin? Hep benimle idi,hep yanımda. Yoksa serap mı idi ? İsmin yazılıydı kalbimin duvarlarında. Özlemler birikti yıllarca. Acı hasretler kavurdu ruhumu. Bekledim hep,bitmeyen umutlarla, Sonu,belki vuslat olurdu. Ama işte, Çırıl çıplak soyundu şimdi ruhum, Acı,hasret,özlem ve hüzün. Senden geriye kalan ne varsa, Hepsi şimdi benimle. Yalnızca benmişim,bu sevdayla tutuşan. Benmişim yalnızca,duvarlara konuşan. Bunu bir ben bildim, Bir de,gece ayazında,soğuk duvarlar. Anladım ki sevda,aşk, Ruhunda biriken ızdırap ateşinde Alev alev yanmak’mış. Bunu bir ben anladım, Birde göz pınarlarımda biriken Yağmur yüklü bulutlar. Anladım ki sevda,aşk, Hasret’lere,özlem’lere alışmakmış. Anladım ki sevda,aşk, Kendi cehennemine odun atmakmış. * Tuğal KÖSEMEN 13.Ekim.2022 |
Hasret’lere,özlem’lere alışmakmış.
Anladım ki sevda,aşk,
Kendi cehennemine odun atmakmış.
Sevda işte böyle bişi hocam, ne ondurur, ne güldürür...
Kaleminizden harika bir serbest şiir dökülmüş. çok beğendim...
Sevda yüklü yürek sesinize gönül dolusu tebriklerim ve sonsuz saygımla...