Yalnızlığa soyunmuşum yine ben
Gecenin ininde,
Berlin’in caddeleri
Geniş olsa
Ne gezer
Sokakları da dar,

Bir özleme mahkumiyetinin
Çilesi bunlar,
Çekmekle
De
Biteceği
Yok gibi
Yok gibi sevgili,

Geriye
Ne kalıyor
Ki
Zifiri
Karanlıktan gayrı
Radyodaki müziğin eşliği hariç,
Sen sefa
Desen
Ben
De
Cefa
Ne fark edecek,

Yarınlar her zaman ki gibi
Değişen bir şey yok
Ben yokum
Sen yoksun
Biz yokuz,
Yokluğa
Çakılan bir çivi misali,

Sanki
Dönen dünyanın çok umrunda da
Geceye musallat olmuş
Hüzün,
Yarı
Yolda kalmış umutlar,

Onun işi
Zaman öldürmek
Ömürleri bitirmek,
Tek bir gayreti
Var
O
Da
Sanki
Boşluğu doldurmak gibi,

Gel zaman git zaman
Elbet ulaşacak
Muradına,
Biz
Yetimleri oynar iken,
Güneşin doğması
Artık
Ne fayda
Güller açmış
Bülbüller ötmüş
Baharların koynunda...

* Berlin, 03.10.2022 *

Talat Özgen