Geçici hayatla geldim cihana
Yolcu olduğumu, nasıl unuttum.
Soluklanmak için uğradım hana
Yolcu olduğumu, nasıl unuttum.

Kanun usûl böyle Âdem’den beri
Günler hep geçiyor dönülmez geri
Duymuştum bu dünya bir uğrak yeri
Yolcu olduğumu, nasıl unuttum.

Anamla birlikte sanki bir candım
Bu dünyada bizler bakiyiz sandım
Anam babam öldü ancak uyandım
Yolcu olduğumu, nasıl unuttum.

Her doğan sonunda ölürmüş bir gün
Bazen bebek iken bazen de ergin
Biter dünyadaki geçici sürgün
Yolcu olduğumu, nasıl unuttum.

Dünya benim sandım dünya da benim
Hep öyle oluyor böyleymiş genim
Anladım toprağa değince tenim
Yolcu olduğumu, nasıl unuttum.

Milattır insanda o Kalu Belâ
Tövbe için vakit geçmedi hâlâ
Misafirlik biter okunur selâ
Yolcu olduğumu, nasıl unuttum.

Okur-yazar olsak etmezse tesir
Sonunda biz nefse oluruz esir
Okumayız sık sık bir “Rabbi-yessir”
Yolcu olduğumu, nasıl unuttum.

Doğunca ağladım şefkatle dindim
Anne sevgisiyle kucağa bindim
Azrail çağrınca mezara indim
Yolcu olduğumu, nasıl unuttum.

Söylenen kalpte mi, yoksa dilde mi?
Karaçalıda mı, yoksa gülde mi?
Dostlar bakın Behlül, iyi halde mi?
Yolcu olduğumu, nasıl unuttum.

09.10.2022
Bu şiir, doksanlı yıllarda Kahramanmaraş And. Öğrt. Lisesinden tanıdığım emekli öğretmen Harun Meşe Bey’in gönderdiği Mevlit kandil mesajının oluşturduğu bir kıvılcımla kaleme alınmıştır. Kendisine teşekkür ediyorum.