Derinleşir bazen yaralar
Ay’ı kucaklarsin ışığı sönmüş
Güneş’e yaklaşırsın ısısı sönmüş.
Buzdan kalelere sığınır bazen insan.
Hangi yana dönersen buzdan odalar,
Sevgisizlik bir buz dağı kırmak istediğim.
Ellerimle yontup alev alsın istiyorum.
Bir gece vakti hüzün tohumu toprağimda
Darmaduman bir ben kalmış ortada
Odam soğuk , içimde alev hangi yana baksam hüzünden satırlar okuyor şairler.
Ellerim sensiz, odam sessiz.
Sensizliğe yuvarlaniyorum.
Sensizlikle hemhâl oluyorum.
Buzdan kalene sığınmak zor.
Sen sen ol erit buzlarını.
Kalbimin ateşi buzlarını söndürür.
Acaba seni geri ne döndürür
Sussam , içimde kanarım
Konuşsam hep sana zararım
Bu çetrefilli yolda nereye sapayım
Beni bir bilinmezlik çukuruna attın.
Çareyi de çaresiz bıraktın.
Hadiseyi bir kördüğüm yaptın.
Çözülür düğümler şifresi bende.
Gel aydınlat bu geceyi ışık sende.
Sabaha güneşi selamla içinden.
Yeni güne hüzünle uyanma sen de ...