......................................................İzmir Buca’lı Ali SERDAROĞLU anısına.

Güz yağmurları vurdu geçti beni bu gece
Ayaz değdi gönlüme, sarhoşum
Nasıl bir sonbahar’dı bu içimi yakan
Gazel olup savruldum diyar diyar uzaklara
Bilinmeyen bilinmezliklerde kayboldum
Tanımadığım memleket ve insanlar
Cadde, sokaklar, şehirler yabancı bana
Vefasızlığın, unutulmuşluğun kahırlarında
Ölmeden öldürdüler beni...

Geçen yıllara dönüp de öyle bir baktım
Mangal gibi bir yürek varmış bizde
Koca bir orduya baş kaldırış ruhum
Ulvi ülkümün yolunda coşan çağlayandım
Etrafımda dört dönenler
Saygıda kusuru büyük suç sayanlar
Yanıbaşımda eksilmeyen gölgelerimdi...

Kıyametimiz Kasırga gibi ezip geçen oniki eylül’dü
Zindanlarda çürük, çürütüldük, ödürüldük
Sağ kalanlarımız da tükenmişlik
Vakti geldiğinde zincirler kırıldı, özgürdük
Lâkin ışığı söndürülmüş karanlıktık
Beş parasız atıldık sokaklara, direndik
Mahpus damlarını görmeyen siyaset canmazları
’Siz nicesiniz, ocağınızda çorba kaynar mı?’’ demedi!

Unutulmuşluk kurşun yarasından da beterdi
Çekildik bir köşeye işsiz, aç, susuz
Sıcak bir evimiz bile olmadı bizi sarmalayan
Sokaklar, parklar mekanımız oldu
Vatan, can vatan dedi yaralı kor yüreğimiz
Garip bir ülkücüydük haramzadelerin gözünde
Ve bir gün ansızın sessiz, sedasız bir bankta ölüverdik!..

Zafer Direniş
...

Vefasızların ne ülküsü olur, ne imanı
Onların boldur şeytanı!