Dayanamadı toprağından ayrılmaya,
Dayanamadı ya da yerinde durmaya.
Birgün hayata fısıldar gibi usulca,
Son nefesini astı bulutlara.

Ah yalnız palmiye, kimsesiz palmiye.
Kim söyledi sana yurdunu bırak diye.

Tek başına kalıyordu, kimsesizdi bahçede.
Arkadaş getirdiler ona sonraki günlerde.
12 palmiye daha, ama bir türlü anlaşamadı
Onlarla. Özledi çocukluk, gençlik arkadaşlarını.

Ah yalnız palmiye, kimsesiz palmiye.
Kim söyledi sana uzaklara git de dönme diye.

Kuşlarla dertleşti gri bulutlu havalarda,
Kurbağalarla şakalaştı yerinden kıpırdamasa da.
Söz geçiremedi bir türlü karıncalara.
Yediler onu içten içe, kuruttular sonra.

Ah yalnız palmiye, kimsesiz palmiye.
Kim söyledi sana memleketten kop diye.

Sulamadan sulamaya gördüler onu bir tek,
Hortumla sularken seslenerek, dil dökerek.
Umdukları, gidermekti belki de yalnızlığını
Ya da kendi yalnızlıklarını, kim bilecek...

Ah yalnız palmiye, kimsesiz palmiye.
Kim söyledi sana münzevi ol diye.

Şimdi bahçeye bakıyor gökyüzünden,
Hüzünle geçen günleri düşünürken,
Bir öğüt veriyor gitmeyi düşünenlere,
“Yakmayın gemileri, kökler memlekette” diye.

Ah yalnız palmiye, kimsesiz palmiye.
Kim söylemedi bunu sana da, yazık ettin kendine.


5 Ağustos 2015

(*) Bu şiir, Afro-Kübalı şair Nicolás Guillén (1902-1989)’in ‘Yalnız Palmiye’ adlı şiirinden, Şilili müzik grubu Quilapayun’un aynı adlı bestesinden ve gerçek hayatta bir palmiyenin ölümünden esinlenmiştir. Şiir ve şarkıya şuradan erişilebilir: gezginulas.blogspot.com/2012/04/yalnz-palmiye.html

Kaynak: Gezgin, U.B. (2017). Öyküleriyle Gittiler Yine: Seçme Şiirler (2012-2017) [They Left with Their Stories Again: Selected Poetry].