Vurgun
Vurgun
Bak ellerin soğuk Saçların darmadağın Dudağın soluk Gözündeki ışık sönmüş Üzülmüşsün belli. Kim bilir karanlığın Hangi köşesinde kayboldun Beynindeki isyan Kimlerle hesaplaştı Kimlere bildirdi haddini Dudaklarında Hangi kelimeler Birer birer intihar etti Nereleri dağıttı ruhundaki Dinmeyen fırtına. Minik eller yumruk olup Niye vurdu masaya Vurgun yedi hırsın Ateşin yaktı suyun boğdu Gece kasvetiyle sardı bedenini Kimse duymadı sesini Bırak tüketme artık nefesini Gönül kimi severse Güzel o dur demiş erenler Sevdi mi her şeyinle sever Sana gönül verenler. Münir Üsküdar |