Bir düş ülkesindeyim seyyah sözcüklerin billur sesi ve aşkın nameleri ve uzağındayım ne varsa kötü: şiar edindiğim sevgi ve umudun yanık sesi.

Ah, nemalandığım hüzün bohçam
Sözcükler asılı ipte
Az evvel yıkadım her birini
Gözümden akan yaşlara kıydım
Önemlisi kıyama durduğum ezan vakti
Rugan çizmeleri güneşin
Yüreğimin sökükleri
İhya edilesi bir mevsim güzün sevgi dolu ritmi

Atık yıllar misali
Artık bir yılın cüce Şubatı nasıl ki erdi otuza
Yaşlarımı saldım anne diye haykırdığım yıldızların saçına.
Oysaki bendim ben saçları okşanan
Yıldız olmanın nesi kötü hele ki Kutup Yıldızı ise annem…
Bense adağım adadığım kadar konduğum gök kubbe
Şimal Yıldızı misali el veren evrenin yüzü suyu hürmetine.

Ant içmiştim henüz çocukken çok seveceğime
Sıradan değil sıra dışı bir sevgi ektim ekeli
Dünyanın arka bahçesine
Hep de önde s/af tuttum
Allah nidaları ile düştüm yola ta başında ömrün
İdame ettiğim kadar
Belki de idare lambasında geçecekti zaman
Lakin Rabbim ansızın öylesine bir ışık bahşetti ki
Bağdaş kurduğum yürekleri insanların
Ve mevsimlerin ayrı güzel iken meali
Ardıç kuşu oldum kondum tepeye
Anka kuşu oldum doğdum küllerimden yeniden
Aslında annemdi bana defalarca can veren Rabbin izniyle.

Önce öp sonra doğur beni:
Süreya’yı işte bu yüzden sevdim
Çünkü anne idi en güzeli bahşedilen nimetlerin.
Hala çocuksam ve hala masum kaldımsa
Bahşeden Rabbime ettiğim şükür ve annemin sabrıdır
Beni ayakta tutan

Hatırına bu büyük sevginin:
Annesiz geçmesin asla günüm.
Layığı ile yaşamanın resmi
Elbet her ne ise içinde sevgi saklı
Kubbenin doğası yerkürenin siması
Aşikâr sevgiye hücum eden ruhum ve sözcüklerim
Devasa bir es vermiştim hayata
Annemden ayrı kaldığım günlerin uğruna
Ve işte ektiğim de biçtiğim sevgi ve huzur
Mutluluksa hücrelerinde saklı umudun
Kök hücresi duyguların
Bir bir sunum evrenin.

İnadım inat:
Daha çok seveceğim kendimi.
İman gücüme biat:
Aşkla ereceğim de nihayete
Başında isem yolun
Arz ettiğim ufkum ve nutkum
Öncesinde suskun şimdilerde umut dolu
İnançtan doğan bir güneş mümkün de her anda ışımaya

Uzağındayım çoğu şeyin
Ama sevgidir hayatın meali
Geçtim geçeli dünya nimetlerinden
Nimetin en büyüğü sevgi ve Rabbin varlığı
Hatırşinas tınısı ve de sözcüklerin
Bin bir aksanlı ruhum
Şivesi tutuk belki de sessizliğe sarılan nutkumun

Geç buldum annemi
Geçinden versin Rabbim
Salkım söğüt misali serildiğim ne ki?
Bir tek saç teline dahi kıyamam
Gök gözlü annemin üstüne canlı tanımam
En çok seven o mademki
Hem de hayatı ve sevgiyi öğreten
Bir yılkı atı misali dizginleri bıraktım kadere
Kederimi dahi kabullendim yeter ki ömür versin Rabbim anneme.

Renkler mahzun olsa ne ki?
Yeter ki müdavimi olayım ben sonsuzluğun
Ne kibri tanıdım ne ihaneti
Sevgiden aldım ben gücümü
Öğreten annem ilk Besmeleyi yüreğime eken
Öğütleri her dem kulağıma küpe
Ön sözüymüş meğer anne hayatın
Yeter ki son sözü söylemeye vakit tanısın Allah’ım.