Öyle bir hüsran ki,yürek dayanmaz..
Ama..geçmişte yaşandı.

Kimler gelip geçtiler,bu gönül dergâhımdan,
Kimi iz bırakmadan,ayrıldı kalpgâhımdan,
Yar içmişti Kevseri,sevdamın pınarından,
O bırakıp gitse de,gönlüm unutmadı ki.


Işıltılı gözlerle,sevdalı bakmadı ki,
Gözlerimden süzülüp,gönlüme akmadı ki,
Can yakan sözlerini,dilinde tutmadı ki,
O bırakıp gitse de,gönlüm unutmadı ki.


Zalim felek’ten çıkmış,aşkın kara fermanı,
Yorgun düştü kesildi,dizlerimin dermanı,
Bülbül uçtu kafesten,harap sevda harmanı,
O bırakıp gitse de,gönlüm unutmadı ki.


İnandım yalan söze,o benim olmadı ki,
Hangi sözü ruhumu,ateşe atmadı ki,
Hangi sahte tavrıyla,gönlümü yakmadı ki,
O bırakıp gitse de,gönlüm unutmadı ki.


Ben bıktım diyemedim,kalbine giremedim,
Meftundum gözlerine,bir ümit göremedim,
Kader miş belki de bu,vuslat’a eremedim,
O bırakıp gitse de,gönlüm unutmadı ki.


Gönlüm o vefasızı,kırıp aldatmadı ki,
Sevdam o hayırsızı,üzüp ağlatmadı ki,
Çekip giderken kalbi,nasıl sızlatmadı ki,
O bırakıp gitse de,gönlüm unutmadı ki.


Tuğal KÖSEMEN
21.Ağustos.2022