yüzüm’süzlük olmuş artık yüzün dinle
sevgili
yoksa içimdeki denizleri taşıracak
dizlerimin titreyişi
ve ilk yitirilen olacak
sana biriktirdiğim cümleler
dinle yüzümün ağlayan yanı,
bütün susuşlarım seninmiş gibi dinle! dönüşüne bir “ben” adadığın için mi
sevgili
bu şehre gelmeyişlerin
ki tam da saçlarınla bir sana büyürken ben
oysa
hiç yakıştıramazdın yüzüme sen
bir nefeslik
hüzünleri bile,
bensiz hiç bir şehir sana tanıdık gelmezdi,
hiç bir deniz yokluğumda durulmazdı sana.
asırlık
hüzünler çırpınıyor yüzümde şimdi
ve dudaklarımı parçalıyor artık yüzüme esen her şey
bir yürek kalıntısı senden
şimdi içimde kalan.. ben ne kadar daha
gördüğüm her yüzden toplayacağım seni
daha ne kadar
bir ucu denize çıkan yollar çizeceğim
avuçlarının içine
şimdi
ben dinliyorum
bütün susuşların benimmiş gibi hemde!