Yorgun hayat
Yoruldum anne sabahı olmayan gecelerden
Bedenim isyankar aklım firarda yorgun İnsanlar sadece tebessüme aldanır Gözlerindeki asıl seni göremezler Birde bana sor geceleri yıldızları kaç defa saydigimi bende hiç aydınlık olmadı Yorgunum annem çocuk gördüğün beden Öyle yorgunki sadece bakıp geçiyorum Artık tebessüm etmekten korkar oldum Her insan ölüdür yaşadığını zannedersin Fırtına kopar ama tek söze yalan olursun Öyle değil anne kader bir sefer gülermiş O kader bize de sahte tebessüm etmiş Çünkü ben hergece yıldızları saydım Aydınlığı olmayan kalbime yanlizligi sigdirdim Bu hayata nokta koydum kalbim ve zihnim Uçurumda karanlık bir kör kuyu olacak |