Öfkeyi bıraktım
Öfkeyi bıraktım
Kendi kalıbıma sığmazdım Öyle sığ öyle anlamsız zamanlar Zaman mı törpüledi bilmem Olgunluk yaşlılık demeyin sakın Hep çocuk kalmışımdır Kavgaydı bir zaman hayat Alın terinden ekmeğe akan Gem vurulmaz dizginlenmezdim Tabiri caizse cepheden cepheye Zalimin zorbanın zulmüne İlk sevdiğim ilk sevdam Ne güzeldi İzmirlim ince narin Ne çok sevmişti beni ne çok Çok söylendiğim olmuştur Neyimi sever bu güzel insan Gitti bir gün, gelmemecesine gitti Öfkemi hıncımı hırsımı aldı gitti Son patladığım pahalıya patladı Bir daha öfkelenmedim bağırmadım Aldım sinirlerimi aldım, aldırdım Sevdayı kurban ettim öfkeye Korkarım ses yükseltmeye Bir sevgili daha kaybetmeye Bir özleme bir hasrete daha Gücüm takatim olmaz Coşkûnî |