Ben acıların dibine gömüldüm
Sancılar tuttu bedenimi yine
Düşünceler hiç uykular firar
Herşey bağlanıyor ya kadere
Zehirli çıngıraklı yılanlar nerede
Önce dert oldu hasta oldum
Sonra aldım kalemi elime
Sitemkar bir sürü acı siir
Her kalemim acı her cümlem
Kahır ve göz yaşı benimle
Müebbet bir yalnızlığın içinde
Hatta yutkunarak iç çekerek
Tonlarca ağırlık
Ağırlık neydi sahi
O kahreden kimsesizlik
Hep buruk hep eksik
Hep bir çaresizlik
Hayata karşı hep tek hep yek
Yoktu kendimden başka gidecek
Hicmi içten gülmez insan
Ben gülerken ağlıyorum
Şöyle ağız dolusu gülsem
Sol yanım yapma
Güldüren de gidecek
Sonra bir şey oldu
Büyüdüm bir gece istemeyerek
Emeklemeden yürümek
Bu olsa gerek
Şimdi suskun bir yürek
Güvensiz isteksiz
Kendim kendimi çekerek
Hatta ve hatta hırçın öfkeli
En sevdiklerim den vuruldum
Sol yanım ağır
Bir mezarlık dolusu
Hükmen Mağluptum
Yetim öksüz kimsesizlik
Hani büyüdüm ya
Kocaman kadın oldum
Ah bilinmezlik ah yanlızlık
Boşalır ya göz yaşlarım
Gece vakti, şuursuz
Herkes çekilmiş bir köşesine
Şimdi odamın
Ölmeyi bekleyen
İçinde o masum çocuk
Dizleri karnımda
Üstüne acıları yorgan diye çekerek
Sessizce ağlayan büyümeyen
Kocaman bir kadın çocuk