Düşler var telaffuz edilmesinin mümkün olmadığı ve o girift açı ve acı içimin iç bükey aynasında soluk ve reşit olmuş gözyaşı.

Muteber olan imgeler var şiirin kayrasında
Aşk var ve özlem ve imkânsızlığa dair
Bir vazgeçiş
Yüreğimin lahzasında
Kök salmış duygular var
Terennümler yüklü göğün menşei
Bense aşkla gururla ve güvenle yürür ve severken insanları
Laf olsun diye değil ama
Yaratandan dolayı yaratılanı
Hep mi sever insan?

Kauçuk gövdesi sessizliğin
Yüreğime tepinen duygular
Şahsına münhasır benim yüreğim
Hep de çok sevmeyi sevmedi mi?
Yürüdüğüm kadar da dük yokuşlar
Tırmandığım
Yüzükoyun yere kapaklanıp parçalandığım
Paye vermezken de acıya
Dik açı ile güneşlendiğim
Kuş bakışı sevip yaşadığım…

Beni yaşatan rüzgâr
İçime estiğim
Dışımda taşkınlara mahal veren isyankâr gölgeler
Mahmuzladığım satırları
Mağrur ve mağdur ve mazlum olmanın nesi kötü ise
Masumiyetimin dahi karaya çalındığını
Ve ben sıkıldım üstümdeki balçığı yıkamaktan
Ve evet, ben güneşi
Ve evet, ben insanım
Şah damarımdan yakın olana taptığım aşikâr
Yakıp yıkanlar içimdeki cenneti
Telaffuz dahi edemediğim kindar insanlar

Ben ki vatanına sevdalı
Ben ki Türk olmanın gururu ile düştüğüm yollarda
Her ne kadar yarı yolda bırakılsam da
Üşenmeden de sevdiğim dünya dolusu insan
Aşkın rüzgârı uçuşturan peçemi
Yalnızlığın perçemi ise soldurmuşken güneşi:
Rabıtam
Rakımım
Rengin
Külüstür yüreğim ve cebimde mendilim
Ki ben ağladığım kadar insanım ve metanetli
Çocuk ve masum kalmanın dahi yuhalandığı
Kabir azabından beterini yaşatanlara sözüm

Allah’ın izniyle çıkacağım da feraha
Sadece koşullandığım sevgi ve insan
Rütbemse hep adalet ve sadakat ve merhamet
Babamdan tembihliyim hem
Varsın bununla sakit kalsın asalet
Aşkın ambarı
Boyumsa dalgadan kısa
Dalgalanan duygularım ve hüznün rakımı
Bense gözümü dikmişken en Ulu Mevkie
Tası tarağı toplayıp da gitmenin vakti değil henüz
Sabırsız
Ve pervasız
Bazen alakasız
Peyda olan gaipten gelen bir coşku ve dürtü ve sevgi
Kıblemde saklıyım ben
Kalbimde taşıdığım devasa cihan
İmha etmek nefreti
İhya etmek yürekleri
İtibar ettiğim kadar insanlara
Yeter ki benden razı olsun Mevla’m
Ve çok sevdiğim için insanları kendimden
Af etsin günahlarımı

Aşkı aşkla yıkadığım
Aşikâr olansa geride kalan bir kırık dal
Bakmayın hani kırgınlığıma
Başım hala dik
Hala alnım açık
Aldatı ise sevgi
Sevebilmenin reçetesi
Elbet emir büyük yerden
Yoksa ben bu denli sever miydim?