Öyle Çok Soğudum Ki İnsanlardan
O kadar çok soğudum ki insan senden
buz tutmuş yüreğimde cehennem ateşi yaksan yine de ısınmaz artık üşüyen bedenim can çekiştim yüreğimin en derinliklerinden artık sevgiye atmaz yüreğim kimse farkında olmadı oysa üşüdüğümün yorulduğumun kimse farkında değildi kimsesizliğimin ne çok acı verdiniz seven yüreğime ne çok yerle bir edip parçalara ayırdınız oysa bir dünyaydınız benim gözümde yerlere göklere sığdıramadığım kimsesizliğimin sahibiydiniz ben deniz oldum kucak açtım size ama siz içindeki balıkları öldürdürdünüz oysa ne kadar büyük bir değerle büyütmüştüm sevgiyle nefret tohumlarınızı üzerime serptiniz şimdi yüreğimi de alıp gidiyorum buralardan bir daha güvenmeyecek kimseye kökünü kestiniz, dallarımın kuruttunuz her seferinde ben yeşerdikçe yapmayın günahtır demedim bile toparlayamam artık yüreğim seni biliyorum bir dahasına gücün kalmadı soldu çiçeklerim şarkıların sesi kısıldı şiirlerim yarım kaldı gitmek istiyorum yüreğim artık bir daha geri dönmek istemeden acılarımı alarak yüreğime kan damlayarak gitmek ve bir daha asla geri dönmemek üzere gitmek Meryem Şahin Alhan |