Öksüz!

umut fakirin ekmeği derler..
ne umudu kalmış ne bir hayali
gülüp eğlenirken eller..
içinde büyümüş yoksulun çilesi..
itile kakıla yollar eskitmiş
yeri göğü sarmış derdi..
kurtlar sofrasında heder
gözlerinde nem ağlamış besbelli
gönlü baba kucağı ister
tükenmiş neşesi titrer elleri…
yüreğinde hasret, nice keder
arar durur anne şefkati…
yeter hor görmeyin yeter !
neylesin öksüz yokki kimsesi..


güzel ve anlamlı bir o kadarda
duygulu bir çalışma kutlarım
şairim saygılarımla

şehrimin refüjlarında henüz ilkokul yaşlarında, yüzleri hayatın kötü yanıyla, fakirlikle, sorumsuzlukla, nemelazımcılıkla ise boyanmış böylesi çocukları görürüm bazen...
yanaşırlar usulca , ya bir mendil vardır ellerinde yada, bir sakız paketi, yada hiç bir şey...

bir şeyler satmaya çalışırlar... bir kaç kuruşluk bir şeyler işte...
benim en çok dikkat ettiğim şey gözlerindeki o yalvarış belki de...
acırım gözlerine baktığımda onların, sonra da kızarım kendime, başkalarına , herkese belki...
bu çocukların tek sorumluları biziz, anneleri, babaları, herkes...

cehalet, vurdumduymazlık, hayat, her kes bir taraftan vurmuş işte...
gelen vurmuş, giden vurmuş misali...

gece karanlığında kaldırımlarda, banklarda , atm lerde uyuyan, uyumaya çalışan , ellerinde baly poşetleriyle sözüm ona hayatı solumaya çaışanlar...ya onlara ne demeli?

suçları insan olmak mı sadece sizce?

onlarda bu toprağın, bu yeryüzünün, bu şehrin insanları aslında...
akrabamız, kardeşimiz, belki de....
uzak yada yakın da olsalar bizlere ne farkeder ki...
hepimiz insanız işte insan...

bazen bir şeyi anlatmak için tek satır bile yeterli aslında ...
bakınız bu şiir ne diyor, yüreğimizin hislerimizin özeti aslında dillenenler...
fazla söze gerek yok belki de...

içiniz üşüyor zaten ...
ağustos sıcağında bile olsa...
BEN SOKAKTAN BİR ÇOCUK...


ben sokaktan bir çocuk
dalından koparılmış
sokaklarda uyuyan
yarını belirsiz bir çocuk...

adım yok ki benim
meğer göbek adım yalnızlık.

hep karanlığa itilmişim
göğü yorgan bilmişim...

üşümüşüm bende
yaslanırken bir duvara
gözyaşı dökmüşüm bazen
bende zorluk çekmişim
giymişim bende karalar...

ekmeğime katık yerine
sevgi katmışım
bölüşürken yarınlarımı...

umut ekmişim caddelere
filizlenir diye şefkat

adsız bir dilenciyim bazen
bazen kavşakta el sallar
mutlu bir gün görmemişim
içimde derin yaralar...

ben bir sokak çocuğuyum
ben de bu yurdun kızı çocuğuyum
bana yaşımı sormayın
ben sayma bilemem ki
cehaletin çocuğuyum...

Tebrik ediyor başarılarının devamını diliyorum
Kalemin daim olsun
Her şey gönlünce olsun dileklerimle
Sevgi ve saygılarımıla mutlu ol mutlu kal

çok güzel ve anlamlı bir çalışma olmuş
özlellikle şiirin i
smi içindeki analmalar vuruyor insani
tebrikler binlerce sana

umut fakirin ekmeği derler..
ne umudu kalmış ne bir hayali
gülüp eğlenirken eller..
içinde büyümüş yoksulun çilesi..
itile kakıla yollar eskitmiş
yeri göğü sarmış derdi..
kurtlar sofrasında heder
gözlerinde nem ağlamış besbelli
gönlü baba kucağı ister
tükenmiş neşesi titrer elleri…
yüreğinde hasret, nice keder
arar durur anne şefkati…
yeter hor görmeyin yeter !
neylesin öksüz yokki kimsesi..

ÖKSÜZ KALMAK ZOR...YAZAN VE DÜŞÜNEN YÜREĞE SAĞLIK.RABATLI

oksuz...
cok anlamli bir siir dostum..yuregine saglik..kib..

Sosyala hayata dönük felsefeler burda işe yarayacak
Ve sosyal devlet harekete geçecek
Şair acısını duyacak elbet
Sağlıcakla