gidiyorsun
götürdüklerinden habersiz
suskun
ürkek bir kelebek gibi
uzaklaşıyorsun
ardında kırık dökük bir şeyler
çözülüyor ellerimiz
yolunu çiziyorsun bensiz
kolumu kanadımı kırıyorsun
beni benden alıyorsun

bu gece veda gecesi
karanlıkları örtecek kadar uzun
ayrılık kokuyor rüzgarın nefesi
baykuş tünedi aramıza
duyuluyor ahi ölümün sesi
anlamsızlaşıyor her şey
olmazsa olmazların başladığı nokta
vakit tamam diyorsun
kalıyoruz bu durakta
işte gidiyorsun
ve gelmelerinin sonu
yolun açık olsun

attığın adımlarda yüklü hayallerim
gözlerimde sonsuza dek nem
rüzgarın esintisinde buğulu camlarım
bahar küser geri gelmez
papatyalar boyun büker
hiçbir şey teselli etmez
sen yoksan

hangi renkte kayboluyorsun
seçemiyorum
yanıyor parmak uçlarım
derinleşiyor
sararıyor yapraklarım
sineye çekiliyor anılar
esir düşüyor aşkım

ve gittin
vicdanını susturarak sessizce
soğukluğunu bıraktın ayrılığın
dünümüzü silerek
yaşananları hiçe sayarak
yarınların sabahını öldürerek..
dikenli yollar bırakarak
yürüdüğümde
yaramı tekrar kanatacak


Nursel Yılmaz