DAĞ /TAŞ VE İNSAN
DAĞ /TAŞ VE İNSAN
Dağa taşa söylesem Aldırmadan edemez. Dile gelir sessizce; Titrer ağırlığından… Suskunluğu bundandır Korkar dağ, aldırışından. Yer gök inler ise korkuları uyanır Dağ taş kükrer derinliğince. İnce ince bir düşünce alır, Mistik bir hülyaya dalar gönlünce Sırrını ve sıkıntını dağa taşa söylesen Çatlar da kederinden Bir insan bütün ömrünü Kaldıramaz yerinden. Kendine gücü yetmez, Dağa taşa geçmez hükmü. Oynatır parmağında Dünyayı sorumsuzca; Oynatamaz yerinden Kaderini sonsuzca… Aklına, fikrine Güvenip kafa tutar; Ama gün gelir, devran döner Elbet bir gün hapı yutar. O tutmasa da, Dağ taş onu tutar… 17.01.2008 |
*** DAĞ /TAŞ VE İNSAN *** şiirini, beğeniyle okudum. Nice güzel şiirlere diyor, Şair Arkadaşımı içtenlikle KUTLUYORUM...