TELEFON
Benimde bir annem vardı bir zaman.
Osmanlı kadını, yaman mı yaman!. Yüreği durgundu bedeni yorgun; Demezdi, anlardım olunca kırgın. Tahmin ediyordu demek sonunu, Kapatma diyordu telefonunu. Özlemdi kanayan yaramızdaki, Telefon bir bağdı aramızdaki. Bir gün rahmanına gitti, dönmedi; O gün bugün evde ışık sönmedi. Saçını düşlerde taramaktayım, Açmasa da onu aramaktayım. Komşuda diyorum, ya da uyuyor; Konuşmasam bile beni duyuyor. Anneler gününde aradım yine; Konuşmadı benle, komşuda mı ne? Anneniz komşuda değilse eğer; Ara, öp, kucakla, her şeye değer! 08.05.2022/Samsun İbrahim COŞAR |