insan neydi...

tutup sözlerimin
ucundan
bir gün bir çalıya astı
beni babam...

bir zaman çalıda kaldım
nisandı
çalı yeni göğermişti..

oysa benim
göynümüştü
tenim
asıldığım yerde
ellerim çatlamış
yüreğim kararmıştı.
sözler
kara bir bulut gibi
az ötedeki penceredeydi...

bir başka gün
tutup
gözlerimin ucundan
toprağa gömdü
beni babam.

toprak
karaydı
tenime değdi önce
ardından
terime...
toprak anaydı
ana karaydı
kara
anaydı..

başka başka bir gün
suya astı
sevdiğim beni...
akıp gidiyordu
her şey
ipince...
dallarda
kızıl ve beyaz güller
gölgeleri
sıcak
ve
buğulu

saat bazen
tam yirmi dördü gösteriyordu
bazen
yıldızlar
ve
ayı
ağrılı bir karanfil gibi kanıyordu
gözleri
gözlerimde...

şiire astım
bir gün de
ben kendimi
şiiri
ben sandım
beni şiir
dönüp
bakınca tüm yazdıklarıma
her şey suydu
belki de hayat buydu...

biliyorum
çoktan yoruldu
hayat
ve
ben....



02/05/2022
ödemiş