Akşamdan kalma şiir
Kırgınım kendime.
En çok sana değil, en çok kendime. Hal mi bıraktım kendimde. Kırgınım aynadaki bana benzeyen herife. Tuttuğu elinde kalan, yalnız gözlere kırgınım. Beni sevmemene ya da sevemeyecek olmana kırgın değilim. Sevebileceğin bir adam olamadığım için kızgınım kendime. Senin beni sevmediğin her gün tepeye çıkıp pişkin pişkin sırıtan güneşe kırgınım. Kırgın ve kızgınım güneşe. Kızgınım hiç aksamayan seferlere. Kızgınım içinde bulunduğum kalabalığa. Bunca insan içinde, yalnız hissettiriyorlar bana. Okuduğum kitaplara ve yazanlara kırgınım. Seni anlatmamışlar hiç. Halbuki ben de anlatamayacağım seni. Bu gidişle, anlatamadan yaşayacağım seni. Seni göremediğim her günün akşamında bana dost olan Ay’a ve yıldızlara minnettarım. |