Açlık ve çaresizlikten intihar eden genç bir annenin öyküsü. Her kelimesiyle gerçek ve benim yaşadığım bir olaydır. Genç bir kız sevdiği delikanlı ile küçük yaşta evlenir. Ancak içindeki okuma hevesi nedeniyle üniversite sınavına girer ve eşinin rızasıyla öğretmen okulunda okumaya başlar. Mezun olduktan sonra eşiyle anlaşamaz ve ayrılırlar. Bu sırada genç kadın tayin beklemektedir. Çocuklarını alır ve yalnız başına bir ev kiralar tayin haberini beklemeye başlar. Fakat Eylül’de tayini çıkmaz. Elindeki hazır parada bitince çaresizlik içinde çocuklarının öğretmenine durumu anlatır. Öğretmen ile birlikte valiliğe, belediyeye ve değişik kurumlara giderler fakat bir destek bulamaz. Faturaları ödeyemediği için elektrik ve suyu kesilir. Bakkal da artık veresiye vermez olmuştur. İki gün boyunca evde kalan son yiyecekler ile çocuklarını doyurmaya çalışır kendisi yemeden. Son gün evde hiçbirşey kalmamış ve artık kadının canına tak demiştir. Bunalıma giren kadın o gece çocuklarını uyuttuktan sonra pencereden atlayıp canına kıyar. En kötüsü de bütün bu olup bitenlerden komşuların haberi yoktur.

Evimim karşısında bir ev vardı boş duran
Nicedir bulunmamıştı içini dolduran

Bir gün genç bir kadın taşındı yalnız başına
İki de kızı var girmemiş yedi yaşına

Komşuluk hakkındandır gidip sormak halini
Yardım etmeli varsa gidermeli derdini

Ben yalnız bir adam gidemedim korkumdan
Halin nedir? diye soramadım utancımdan

Bazen duyardım neşeli çocuk seslerini
Baksaydım görürdüm eski püskü üstlerini

Mehtap çıkmış gökyüzü pırıl pırıl yıldızlı
Bir gece ansızın kapım çaldı hızlı hızlı

Hayırdır inşallah kimdir o diye bir soru
Birden beliriverdi iki polis memuru

Dediler duydum mu hiç gürültü, kavga falan?
Vallahi duymadım bir şey, yoktur bende yalan

Daha demin neşeli çocuk sesleri vardı
Herhalde şimdi onlar çoktan uykuya daldı.

Yok! Dedi polis, sırtını duvara dayayıp
Komşun canına kıymış pencereden atlayıp

Yoldan geçen yolcu bulmuş cansız bedenini
Komşulara sormuşlar ölümün nedenini

Hiç kimse bilememiş o gece olanları
Sonra hatırlamışlar geride kalanları


Yahu! Bu genç kadının iki çocuğu vardı,
Şimdi o masum yavrular ortada mı kaldı?

Diyerek koşuştular hep kapının önüne
Neden atlamış? Diye sordular birbirine.

Polis bir mektup uzattı eli titreyerek
Dedi ki – Ölümün sebebi bu olsa gerek.

Mektuptaki her bir satır saplandı beynime
Bu ölümün günahını yükledim kendime

Üç adım ötemde bir kadın ve iki çocuk
Sarmış bütün etraflarını diz boyu yokluk

Üç gündür hiç lokma geçmemiş boğazlarından
Hiç kimseye diyememiş halini arından

O gece çocuklar kadından istemiş yemek
Yemek değil evde yokmuş bile kuru ekmek

Tamam, demiş kadın sen kapat şu pencereyi
Çaresiz koymuş ateşe boş bir tencereyi

Kaynayan suyun sesi ninni gelmiş çocuğa
Açlıktan olsa gerek uyumuş oracığa

Kadın umutsuzca bakmış o boş tencereye
Aniden gözü takılmış açık pencereye

Uyuyan çocukları öpüp koklamış bir bir
Atlamış aşağıya bırakıp büyük bir sır.

Duyan komşular ah vah ederek ağladılar
Sonra birer birer evlerine dağıldılar

Polis, çocukları emanet edip komşuya
Geri döndü yavaş yavaş indi aşağıya

Hapishane gibi kapılar kapandı bir bir
Her kapının üstünde kilitler soğuk demir

Kapanınca kapım evim bana oldu zindan
Kıramadığım kelepçe içimdeki vicdan

Peygamberin sözü gece aklıma gelince
Uyutmadı beni içimdeki muhasebe

“Komşusu açken tok yatan değildir bizden”
Vallahi cennete giremeyiz sırf bu yüzden

Bu hâl ile sabah nasıl oldu bilemedim
Gün yükseldi ben hala kendime gelemedim.

Sabahleyin indi çocuk komşudan şen şakrak
Akşam annesinin öldüğünü unutarak

Gelip durdu kapının önünde vurdu tık tık
“Haydi anne artık uyan bizler çok acıktık.”

Birden donakaldım kaşığım düştü elimden
Belli belirsiz bir dua döküldü dilimden

Oldu hep lokmalar boğazımda dizi dizi
Allah’ım açlıkla terbiye etmesin bizi.

ÂMİN!

Hasan OVAK
08 Mart 2007