BİLMEDİ BU GÖNÜL NE BAHAR NE YAZ
Bilmedi bu gönül ne bahar ne yaz
Hebâ etti ömrü dinmedi ayaz Savruldu gazelce bir hiç uğruna Yaşadım dese de almadı bir haz Bir vefâ görmedim sevdiklerimden Yerilip kınandım övdüklerimden Uzak olsun diye savdıklarımdan İstemem bir hayır duayla niyaz Kurudu gülleri gönül bahçemin Çöl oldu bastığım yoncadan zemin Sanmayın mutluyum etsem de yemin Kalmadı ruhumda ne işve ne naz Aksa gözümden yaş yağmur yağar mı Halim gören güneş yine doğar mı Bulut olsa âhım göğe sığar mı Son demimde Tanrım umut ver biraz Onca çile kahır cana revâ mı Sabır neye yarar derde devâ mı Kaderin böylesi kula takvâ mı Kevser olsa bana bir damla sunmaz İsyanım kendime haddimi aşmam Haşa tefekkürden gün olur şaşmam Bendimi bilirim dışına taşmam Zemzemle yunsam da ruhum arınmaz Cürmüm ne ki bir hiç aciz bir kulum Sizlere emanet sağımla solum Ol sekiz kapıdan biriyse yolum Münker Nekir gelse sual olunmaz Melânî gam çeker yürek darlanır Dili söyler amma sûret arlanır Kül olup sönse de gönlü harlanır Bundan nâşîdir ki sözü sakınmaz Melânî / Tahsin Melan 14.02.22 / Frankfurt |