Hasret
Doğduğu toprakların çatlakları
Ellerine mıh gibi işlemiş, Çilesini sırtlamış, semerine yük etmiş, Acılarını nasırlarına gizlemiş İnsan. Annem. De ki bir gün gördüm ! Dört çocuk, bir koca, Birinin ayağı çukurda, Ne hastalığı biter ne tasa, Bir lokma ekmek, Azıcık çökelek çıkınında, De ki yoruldum ! Onca yıl nasıl tutundun ? Alnının teri ve kan revan içinde dökülmüş tırnaklarınla. Eksik, yetinmekle yaşamda kalmak arasına sıkışmış bir hayata. De ki bu rahat? Zemherisi çiçek bahçesi, kışı bahar, Gözünün yaşıyla ömür bağışlayan, Kadın ! Annem. Sabrının zerresinde ariflerin kemali, Dört mevsim, Anadolum, Varlığı cennet bahçesi, Yokluğu yoksulluğum. Annem. İçimdeki çocukluğum bu kadar neye hasret duyar ki başka. |
Selam