ŞEHİR İNSAN VE ÇİMEN
ŞEHİR İNSAN VE ÇİMEN
Her gün yola koyulur insanlar Somurtkan binalar arasından ulaşır işine. Beton duvarlarla sarmaş dolaş Kimsesiz, yalnız, tek başına Dönüverir yeniden betondan yuvalara. Her gün, her an betondur gördüğü Ruhunu da kabzetmiştir insanların. Beton gibidir herkes: Somurtkan, soğuk… Hep aynı yerde, aynı işle meşgul Sanki kurulmuş bir robot… İtiş kakış insanlar beton duvarlar arasında Sırt sırta, tıkış tıkış soğuk boğuluşlar. Yan yana, yapış yapış… Lakin çok uzaktalar Ter kokularına bulaşmışlar. Bıkmış, usanmış, kopmuşlar birbirinden İç içe, uzaklaşmış, kaçmışlar… Uçsuz bucaksız beton çöller arasında Sanki seraptı gördükleri Önce şaşmış sonra pervasızca koşmuşlar. Atmışlar kendilerini bir avuç çimenlerin üstüne Yatmışlar yuvarlanmışlar. Neden sonra gelmişler kendilerine. Özgür, huzurlu, ferah çimenler arasında Hüzün yağmurları altında Mutluluk şarkıları tutturmuşlar… 27.05.2015 |