Gökyüzüne ektiğin tohumların adına karma dediler,
Yaşadığın ayrılıkların ve acıların adına hasat,
Duyguların adına dram dediler...
Dramdan besleniyor diyerek onca nefesin fişini çektiler.
Şairler öldü kitaplar küf koktu,
Bir pelesenkti dillerinde ,
Kilidini açamadıkları sandıkları sakız ettiler,
Üzülene duygusal android,
Çaresiz kalana kurban dediler,
Ey Bezirganın başı Mutfak tüpün olmuş Üç yüz,
Daha delirmedin mi sen dediler,
Küfredince olumlu düşün dediler
Heyhat ki olumlu düşünüyorum,
Mutlu et beni ey Şaziye’nin güğümü,
Suyunu ısıtan odunsuz Haydar’ın sobası.
Osman emminin ateşsiz közde tüten çaydanlığı ,
Ey bahçenin susuz kalan gürbüz semizotları
Yeşil yeşil hıyarlara hasret kaldım,
Kezban’ın yeleğini giydim,
Tereyağsız kalan unsuz sıkmasını tattım,
Tavan arasının zihin kraliçesinin tacını çaldım,
Hizmetçisiyle uyandım ,
Ey içimde Arzdan Arşa yükselen kocaman dev ağacım,
Yok oluşun ve varoluşun sır tohumları dökülürken,
Üreten,
Paylaşan,
Koşulsuz seven,
Dünyada ki yaşamı yaratan toprak ana
Her şey Ben,
Her şey Benim,
Bir hücreden Altmış Dört Milyarım.
Ey kalbimi mesken tutmuş Deliyullahın Velisi,
Canım yanıyor diyemiyorum bak ,
Güçlü bir ilizyonistim çok şükür ;
Canım gülüyor cana cana kahkaha atıyor,
Neyse ;
Mutlu et sen beni ey Şaziye’nin güğümü,
Suyunu ısıtan odunsuz Haydar’ın sobası.

Cansel Işık/Manyakaşkıngelini