kafesinin içinde
kırmızı tuğlalar örtülü ve içinde sen
Ah kendini bir bilsen !
sen aslında Nuh’un gemisinin en kararsız yolcusuydun en başından beri

kuyular açıp içine
bıraktın sevdiğini
süsledin kendin için taşlarını ,
hafızaları silecek şiirler kazıdın
her yanına

Ah kendini bir bilsen!
ne yaptığını bir göre bilsen !?
çam kozalakları düşer her bir yanıma
bir alev topu tutuşturur
yüreğimi
büyülü bir yılana sarılıp
uyuturum maziyi ..
tarihe karışır herşey
meyvesiz ağaçlar ,
rüzgarının önünde eğilirken

sokakların duvar sakinliği taşır taputunu gençliğin her yerde ruhunu ararken
ıssız meydanlarda , korkulu bir gecede son defa ağlarsın belki hayatıma

dolunayın geceye vurduğu zaman..
saatler duracak !
uykuların deccali kalbini ikiye bölerken
son nefesinde belki kapılar yeniden açılacak

Geceyi çığlıklara emanet edip , ruhunu sevdiğine bağladında
zincir takacaksın yüreğine
kimsesiz çocuklar gibi
sende yanacaksın bizim gibi

kurtul yüklerinden !
hadi ne duruyorsun ?
vakit nasılda çok geç
herşey bize yabancı
ayrılık merdivenleri gökkuşağı na tırmanırken
bulutları kaldır aramızdan

Sakla son defa ağlayan gözyaşlarını
bırak usulca yanıma ..
kanadı kırık kuşlar ,her gün konar zaten yüreğimin ortasına

bir damla yaş sen den bana kalan tek hatıra

sevgisiz ölmek bu kadar zordu işte!

Ey ölüm sen bana yabancı bende sana
Hangi sevgimi koparıp bırakayım avuçlarına....!




Ayşe caniberk
Gümüş kalpler