K A F E SNe geceler şer âb’la yatıp Kaç sabahlar günle devrana kalktım. Baktım, Şafaktan guruba Sonludan sonsuza… Ne güneşte hile sezdim Ne rüzgâr bir yaprağı es geçti. Taş duvarda yapayalnız bir çiçek Güzelliğini sermişti mutluca Herkese gülümsedi… Ve insanlar, İvecen donuk küskün hırçın telaşlı… Tek tek peşlerinden baktım, Her kişi kendiyle yürüyordu yolunda İnsanlığımla hesaplaştım. Nevzat ERKOL |