gökyüzüne ağlayan kadınlarŞiirin hikayesini görmek için tıklayın b. karagöz’e saygıyla...
elini örttü
yüzüne bahar gelse çiçeklenmezdi dalı yağmur yağsa ıslanmaz yaprağı.. gökyüzüne ağlayan kadınlar vardı düşlerinde ağıtlar gibi kara toprak kadar kadim acılarla büyümüş. yüzünü döndü ötelere yıldızlar düştü kararmış gecelerine yıldızlar kararmış saçlarında apak. gün ışığına ağlayan kadınlar vardı gülüşlerinde çatlak topraklar kadar susuz rüzgar kadar esrik zamanlarda. yürüdü adımladı zamanı bir uçtan uca bir yanından yokluk dokundu ayaklarına bir yandan savaş... ateşe ağlayan kadınlar vardı yağmuru bol topraklarda ıssız ve kararsız bir gündönümüne yakın şiirsiz ve sözsüz. geldi ve geçti kararmış duvarların önünde durdu biçare sığınaklara indi zaman sığınaklar kör ve karanlık bir bebe taytaylara başlarken ayrıldı annesinden. suya ağlayan kadınlar vardı talan edilmiş bir caddenin ortasında kalmış yalın ve yalın ayak. eğildi öptü alnından umursuzluğun bu neydi bu sürüp giden ne şimdi çok uzağındaydı duru bir suyun aydınlık bir kanat gölgesinin. kuşlara ağlayan kadınlar vardı gökyüzünde çiçeklere ağlayan kadınlar toprakta balıkların düşünden sohbetinden habersiz denizlere ağlayan kadınlar vardı şiirlerde. 01/03/2022 ödemiş |
Selamlar ve saygılar