Soğuk caddelerine
hep sessizlik
hep hüzün mü çöker böyle bu kentin.
Bilinmeyen, her kimse
bir el midir yalnızca
Şubatta mı saklıdır en zorlusu mevsimlerin,
Sakinleri esiriyse çaresiz
Gidenlere ne olur
Ne olur söylesene.

Hiç mi açmaz baharlar
Kuşlar konup göçmez mi
Yeşil gözlü bir kadın
/ alıp başını bir gün /
kapısından çıkmaz mı...
Kimseler, hiç düşmez mi
yosunlu kıyılara
Düşlerini aramaz mı
yazgısında kalanlar...

Sessizlik, hüzün müdür
sokakları tutanlar.
Kimseler konuşmaz mı
ıslak banklarda göz göze,
Bir sevdalı
Bir aşık, dolaşmaz mı yağmurda
Ellerini cebinde bir unutan olmaz mı
Tüm insanlar umutsuz,
yılgın mıdır bu kentte?

Yolum sana çıkar mı
/ bir uçuk ümit /
Çakılları teptiğim sokaklarda, dalgınca...
Kimsecikler umursamaz
kimselere değmez mi.

Sabahları tutsam ucundan
akşamlara götürsem
Örtsem geceyi üstüme bir ağacın dibinde
Suya düşen damlaları saatlerce dinlesem...
Bu kim ki demez mi
önümden gelip geçen.

Sen hiç mi olamazsın yanımda, söylesene
Yalnızca hüzün müdür her dem açan bu kentte
Yalnızca bir umut mu dolaşacak peşimde.

Nevzat ERKOL