Ne Kötüdür Ne Yalnız
Şimdi azıcık hafiften almak gerek, biraz paslandım
Evvel zamanda hızlıydım, çok yazardım Yazdıklarımdan utanırdım, kızardım, bağırırdım Yazılanı silince unutulacağını sanırdım. Yazdım yazdım ve insanlıktan uzaklaştım Bi’ çare halde kalemi, kâğıdı bir çare mi sandım? Bilmiyorum belki de bu cehennemi ben yarattım Köpek balıklarını çağırdım ve elimi kanattım Ancak ahvalimiz afitap’a âma artık Sarıldık sandık ama ne’ye? Yine mi yalnızlık? Ne yürüme isteğimiz ne de yol kaldı Bu kötülük, bu günahlar beni yok etti ve yeniden yarattı Sanki son bir söyleyeceğim varmış gibi Bitirseydim ya bu şiiri Anlamsızlık enerjimi çalmasaydı eğer |