Fakir yaşıyoruz, hem de çok fakir;
Bir tatlı söz için dilimiz fakir;
Unuttuk anayı, hem de babayı;
Arayıp sormaya telimiz fakir.

Zekat, fitre altın eder turabı;
Gerçeğe döndürür çölde serabı;
Bir yudum su bile Hakkın şarabı;
Sadaka vermeye elimiz fakir.

Yüreklere girmek bize mahsustu;
Bir fani dünyaya döşedik postu;
Unuttuk atayı, eş ile dostu;
Gönüllere esen yelimiz fakir.

Yüreğimiz çarpar aşk ile güya;
Dostluklar tatilde, sevdalar rüya;
“Seni seviyorum” desek de riya;
Yare uzatılan gülümüz fakir.

Bilmem ki neleri anlatıp, sayak;
Hangi iyimiz var, nereye koyak;
İhtiyaç ehline gitmiyor ayak;
Komşuya verilen külümüz fakir.

Zengin olsa bile vermez metelik;
Dara düşmüş vicdan, kasalar çelik;
Mezara girse de yine cep delik;
Dirilerden fazla ölümüz fakir.

Osman Bölükbaşı Dara