“Künyefekün” emrine alemler boyun eğer
Tatbik ederler onu mahlukat birer birer
Bu emri ifadaki meşakkat hürmetine
Menzildeki cennete kadınlar önden girer

Anaya ve babaya, cümle sevdiklerine
Evlad-ı iyaline, gönül verdiklerine
Has bahçenin içinden güller derdiklerine
Özveri sofrasından nice nimetler serer

Adem ile Havva’yı bir yarattı Yaradan
İkisini bir tuttu, ayırmadı sıradan
Uygarlığın temeli, kadındaki çıradan
Çıkan aydınlık ile, insanlık Arş’a erer

Şehzadenin, sultanın gönlü akar nehrine
Dünyayı titretenler zebun olur kendine
Bir ufak tebessümü merhem olur derdine
Uğrun uğrun bakışı, koca bir ömre değer

Sevdası ozanlara neler neler söyletir
Ferhat’a dağ deldirir, Mecnun’a çöl öğretir
Leylası da Neşet’i inim inim inletir
Ama bir de severse, ölünceye dek sever.

Osman Bölükbaşı Dara