İNSANLIK DİVANI
Utanır mı kendinden? Deme gülüm söyleme
Usum keskinleştikçe kendim cahil görürüm Kırgınlığım kendime cesaretim eyleme Yengin gözyaşlarıyla aşk ehlince eririm Dileğimdir Tanrımdan yeniden doğmalıyım Elimdeyse meşalem geceyi boğmalıyım Sır şaha yükselerek durulup yağmalıyım Yıldızlardır ilhamım güneşimi ararım Ozan (s)özün özgürlük şiir midir yazdığım Gergefi yüzlerine ressam olup çizdiğim İnsanlık divanında terazide yüzdüğüm Düşerim hecelerle toprağımı kararım Ruhum ateşlerdesin! Güneş misin kızara Tabuttaki insanlık düşüncesi zor yara Akıl mantık tatilde vicdanlarsa kül kara Gök kubbenin altında insanlığı sorarım |