Torosların zirvesi, kekiklerin reyhanı;
Tertemiz yaylaların sevgilisi, hayranı;
Buğulu bakışlarla, ters çeviren devranı;
Avcısını avlayan ceylandaki gözdenem.

Bazen gülümseyerek dünyayı hoş eyleyen;
Bazen çatık kaş ile evreni boş eyleyen;
Bazen abat eyleyip, bazen sarhoş eyleyen;
İç dünyamın aynası ay parçası yüzdenem.

Dalımda açan güller sevgiliye hediye;
Kuru bir yaprak ile, nağme kaldı geriye;
Hazan yeli esince sanki döndüm deliye;
Zemheriye yol giden mor nakışlı güzdenem.

Dil ile bağban olur çorak toprak, çöl bile;
Görünmeyen yol ile sefer eder gönüle;
Yürekten süzülerek dem vurup da hal ile;
Dudaklardan dökülen inci, mercan sözdenem.

Doğru bildiğim yoldan hiçbir zaman sapmadan;
Şecaatle giderim gözlerimi kırpmadan;
Haksızlığın önünde hiç kimseden korkmadan;
Yanardağ volkanıyla alev saçan közdenem;

Semalardan dökülen yıldızları sağarak;
Geceye kafa tutup, karanlığı boğarak;
Mart’ın bir sabahında güneş gibi doğarak;
Alemlerdeki cevher, Nur deryası özdenem.

Osman Bölükbaşı Dara