GÜN DOĞARKEN
GÜN DOĞARKEN
Gün doğarken şehrin üstüne Karabulutlar terk eder gündüzü Ufukta tatlı bir kızıllık uzatır başını Tepelerden ince bir ışık süzülür yeryüzüne Kara deniz laciverte dönüşür Gün doğarken şehrin üstüne Yeryüzünde canlanır hayat Metal sesleri insan seslerine karışır Oradan oraya koşuşur insanlar. Gün doğarken şehrin üstüne Yepyeni sevgiler, sevgililer oluşur Dost meclislerinde Kuytu bir köşede buluşur. Eş, dost, arkadaşlar, Günün aydığıyla gülüşür… Gün doğarken şehrin üstüne Canlılar paylarını bölüşür… 23.10.2015 |