İSTİKLAL ŞAİRİMİZ MEHMET AKİF ERSOY’U
VEFATININ 85. YILINDA
SAYGI,MİNNET VE RAHMETLE ANIYORUM.

Ne ödüldü ne ündü, beklentisi dünyadan,
Yazdırır İstiklali, hayvan cerrahından,
Süzülmüş o nameler, ilahi bir deryadan,
Gönüllere dökülmüş, Tacettin Dergâhından.

Şiirleri toplayıp, eylemişsin Safahat,
Eserinle yükseldi, sanat ve edebiyat,
Dünyada görmedin gün, etmedin pek de rahat,
Nesillerde bıraktın, çok güzel bir hissiyat.

Ne güzel anlatmışsın, Bülbül ile O Gülü,
Kabul buyurmadın hiç, para, ün ve ödülü,
Gurbette geçti ömrün, kapılar hep sürgülü,
Ömrün boyunca oldun, herkese hoşgörülü.

Ankara ayazında, montu verdin fakire,
Sürgün geçen yıllara, şahit oldu Kahire,
Çanakkale şiirin, korku saldı kâfire,
Öğrenciler taşıdı, son vazife kabire,

Sanma zengindi şair, zorla etti aşını,
Borçluydu yetiremedi, emekli maaşını,
Bir kaç seven taşıdı, dünyadan naaşını,
Hak’tan şuurla yazdı, o İstiklal Marşını.

Değer görmedi şair, insanlık diyarında,
Hece taşı da yoktu, topraktan mezarında,
Öğrenciler kılmıştı, namazı gıyabında,
Alır büyük ödülü, Hakkın nazarında.

Ne yapsak edemeyiz, bu dünyada telafi,
Ölünce bilinmesin, şair değeri kâfi,
Kelimelere sığmaz, o hayatın tarifi,
Anlatmaya çalıştım, Şair Mehmet Akif’i.